<

<Μη με συγχέετε με πρόσωπα και καταστάσεις, παρακαλώ. Δε θα ‘θελα. Είναι που είμαι ευαίσθητη στις συγκρίσεις, είναι που διαστρεβλώνουν την υποκειμενικά αντικειμενική μου εξωτερική αλήθεια και δεν με ικανοποιεί καθόλου αυτό το δεδομένο. Μπορείτε να συνεχίζετε ελεύθερα να με ορίζετε σε κατηγορίες και υποκατηγορίες, να με βάζετε σε μικρά κουτάκια με ταμπελίτσες χρωματιστές για το κόλορ κόουντ του θέματος, για την δική σας ασφάλεια και κατανόηση. Αλλά όσο με συγκρίνετε ανοιχτά και στη μάπα μου με όλους αυτούς που νομίζετε ότι έχουν σχέση με μένα, θα συναντάτε τον τοίχο μου. Συνεχίστε, παρακαλώ, την αναφορά σας, γράφτε τα στοιχεία μου στην κόλλα αναφοράς που διαθέτετε με αυτό το άσχημο μπλε στυλό με το φαγωμένο καπάκι –δεν κάνει καλό το άγχος, να ξέρετε- εκεί μετά τις άνω-κάτω τελείες, με αυτά τα άσχημα καλικατζαρέικα γράμματά σας που ούτε φαρμακοποιός δεν μπορεί να διαβάσει, αναλύστε σελίδες επί σελίδων τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματά μου, φτιάχτε στήλες και λίστες με τις ικανότητες και την δυναμική μου, κάντε προσθαφαιρέσεις και πολλαπλασιασμούς, βγάλτε τα λογιστικά συμπεράσματά σας για μένα, δώστε μου έναν τελικό συνοπτικό χαρακτηρισμό τεσσάρων σειρών, περάστε τα αντίγραφα της αναφοράς στους ενδιαφερόμενους -ίσως και ανωτέρους σας-, περάστε τα δεδομένα στον υπολογιστή για χάρη της αγαπημένης σας γραφειοκρατίας εκτός της οποίας δεν αναπνέετε καν, κλείστε τον μπεζογκρίζο καταθλιπτικό φάκελό σας και τοποθετήστε τον στο αντίστοιχο κουτάκι, εκεί που θα με βάλετε δίπλα με όσους θεωρείτε ότι μου μοιάζουν ή τους μοιάζω, με όλους αυτούς που με συγχέετε λόγω τυχαίων γεγονότων. Κάντε τα όλα αυτά, παρακαλώ. Με την ησυχία σας. Είμαι διαθέσιμη να σας απαντήσω σε ό,τι χρειάζεστε. Θέλετε να σας μιλήσω για τα έντονα χρώματα που βλέπω τώρα τελευταία στον ύπνο μου; Δεν είναι όλη η εικόνα χρωματιστή, μόνο μικρά σημαντικά κομμάτια της, τα υπόλοιπα είναι ασπρόμαυρα. Αλήθεια, έχουν πονέσει ποτέ τα μάτια σας όσο κοιμάστε; Γιατί εμένα τώρα τελευταία πονάνε, είναι βλέπετε δύσκολο να συνηθίζεις στο ασπρόμαυρο και ξαφνικά μια κόκκινη κούπα ή ένα μωβ κασκόλ ή ένα μπλε ελεκτρίκ πρόσωπο να σου ταράζουν την ομοιομορφία –ένα πράγμα σαν διεστραμμένο κολλάζ. Ξέρω, εσάς δεν σας αφορούν αυτά τα θέματα, το πώς πνίγομαι στον ύπνο μου μέσα σε οπτικές παραισθήσεις, αυτά είναι αμελητέα ή και χαζά. Θέλετε να σας μιλήσω για την καθημερινότητά μου; Θέλετε να σας εξηγήσω πώς είναι να ακούτε συνεχώς, όλη μέρα, όλη νύχτα, κάθε στιγμή της ζωής σας θόρυβο, βαβούρα, εξατμίσεις που σκάνε, σκυλάδικα να παίζουν τέρμα από το απέναντι παράθυρο, αμάξια που κορνάρουν, γειτόνους που ουρλιάζουν, παιδιά που τα χτυπάνε και φωνάζουν κλαίγοντας; Ξέρετε πώς είναι να μην σταματάτε ποτέ ποτέ ποτέ ποτέ να ακούτε θόρυβο; Ξέρετε, άραγε, πώς είναι να μένετε σε υπερυψωμένο ισόγειο λίγα μέτρα από μια πολυσύχναστη λεωφόρο, στην καρδιά μιας πόλης που υπνοβατεί συνεχώς; Σας λέω, ότι δεν βρίσκω ησυχία ποτέ, ούτε όταν κρύβομαι στην αγκαλιά της μαμάς μου, ούτε όταν κλείνομαι στην φαντασία μου. Ξέρετε τι σημαίνει ανάγκη για απομόνωση; Είχατε, άραγε, ποτέ την ανάγκη να απομονωθείτε από όλα τα εξωτερικά ερεθίσματα; Γιατί κι εγώ μόνο από λίγα και σε συγκεκριμένες στιγμές θέλησα να ξεφύγω. Αλλά τώρα έχω αρχίσει να μην ελέγχω την ανάγκη μου αυτή, με πιάνει από τους ώμους και με σμπρώχνει προς τα κάτω, σαν να με βουτάει μέσα σε κινούμενη άμμο. Ξέρετε, πολλές φορές τα μεσημέρια μέσα στην ζέστη και την μπόχα από τους σκουπιδοντενεκέδες που αράζουν κάτω από το παράθυρό μου, θέλω να αποκοπώ εντελώς από το περιβάλλον αυτό. Και κλείνω πορτοπαράθυρα, ξαπλώνω στο πάτωμα, βάζω την μάσκα ύπνου, βουλώνω τ’ αφτιά μου με λιωμένο κερί για να παίρνει το ακριβές σχήμα και να ηχομονώνει καλύτερα, και μένω ακίνητη περιμένοντας ένα τίποτα ολόκληρο να με καλύψει. Πολλές φορές εύχομαι να μπορούσα να κόψω και την αφή. Για την όσφρηση δεν με νοιάζει, την έχω χάσει σε μεγάλο βαθμό εδώ και πολλά χρόνια. Λίγα είναι τα πράγματα που καταφέρνω να μυρίσω, και συνήθως έχουν ως πηγή σώματα. Δεν σας απασχολούν, όμως, αυτά εσάς. Εσείς ενδιαφέρεστε για άλλα πράγματα, έτσι δεν είναι; Τι θα προτιμούσατε να σας πω; Να σας αναλύσω την άποψή μου για τα τεκταινόμενα; Να σας κάνω μια παρουσίαση δοκιμίου; Να δηλώσω ευθαρσώς την πολιτική μου ταυτότητα; Να εκφράσω την πολίτικαλι κορρέκτ υπόστασή μου; Να σας παραθέσω την συλλογιστική μου πάνω στις κοινωνικές δυναμικές; Τι θα σας έκανε ευτυχισμένο αξιότιμε κύριε; Αξιότιμη κυρία; Θα θέλατε να στήσουμε ένα τοκ σόου με κοινό και να μεταλαμπαδεύσουμε γνώσεις στους άπειρους; Να οδηγήσουμε τους νέους μέσω συζήτησης στα σωστά μονοπάτια; Να τραβήξουμε κόσμο με τις γραπτές χιλιοειπωμένες αρλούμπες μας; Τι θα προτιμούσατε να σας πω για να γίνω αποδεκτή, για να μπω στο σωστό κουτάκι, για να μου κολλήσετε τα σωστά χρώματα και να με συνδέσετε με τους Ομοίους μου; Σας κοιτώ και το πρόσωπό σας έχει συσπαστεί με έναν τέτοιον τρόπο, οι μύες σας έχουν διαταχθεί επί του κρανίου σας σχηματίζοντας μια απορία που λέει «δεν μας κάνεις μάλλον, ή όχι μας κάνεις, ή όχι δεν μας κάνεις, ή όχι», μια καρικατούρα που προσπαθεί να_ Σας το ‘πα και πριν. Σας παρακαλώ, μη με συγκρίνετε. Όσο και να προσπαθήσετε, λάθος θα κάνετε. Οι άνθρωποι δεν βρισκόμαστε σε λέξεις και λίστες και ζύγιασμα. Οι λέξεις είναι μια απάτη, ένας παραμορφωτικός καθρέφτης των σκέψεών μας. Οι λίστες είναι μια ψευδής χονδροειδής απεικόνιση του ελέγχου μας, ένας αντικατοπτρισμός της ανασφάλειάς μας. Το ζύγιασμα είναι ο ευτελής τρόπος ανύψωσης του εγώ μας, η κάλπικη αντίληψη ότι έχουμε δίκιο ότι οδηγούμαστε από την λογική. Οι άνθρωποι, όμως, αξιότιμε κύριε/αξιότιμη κυρία βρισκόμαστε σε χρώματα που κατακλύζουν το οπτικό μας πεδίο και ήχους που κάνουν το στομάχι μας να σφίγγεται και απτικά ερεθίσματα και μυρωδιές και γεύσεις καυλερές και ανισορροπίες λίγο πριν πέσουμε από το σκοινί που στεκόμαστε με λυγισμένα γόνατα και μουδιασμένα άκρα. Οι άνθρωποι είμαστε αίσθηση. Και καμία αίσθηση δεν κατάφερε να είναι ποτέ η ίδια με μία άλλη. Καμία αίσθηση δεν επιδέχεται συγκρίσεων << <  <  <   <    <        <

οι επικίνδυνες επιπτώσεις του άγχους

Κάθισα κι έγραψα εκείνη την σάι-φάι τσόντα που έλεγα. Μοίρασα ρόλους, πέταξα ατάκες, έβαλα χοντρή πλοκή και πολύ [μα πάααρα πολύ] υγρό, ίδρωσα να φτιάχνω ντεκουπάζ, πιάστηκα να ψάχνω καστ, έλιωσα στις πρόβες, έστησα πλάνα, τελείωσα. Σηκώθηκα, παραπάτησα, ένιωσα το κεφάλι μου τεράστιο και κενό σαν μπαλόνι, κάθισα, τα αφτιά μου βούιζαν για κάποια λεπτά. Πήρα το γραπτό, το δίπλωσα, το έβαλα στο συρτάρι με τα ηλεκτρονικά, ευχαρίστησα εκ βαθέων καρδίας όλους τους συμμετέχοντες, τους ξεπροβόδισα, έκλεισα την πόρτα, χαμογέλασα στο κρανίο που κρέμεται στο παράθυρο. Έλυσα την κάμερα, έβγαλα την κάρτα μνήμης, την συνέδεσα με τον υπολογιστή, περίμενα. Περίμενα. Περίμενα. Περίμ.

 

 

 

[στράβωμα στόματος

πέταγμα ματιών εκτός κρανίου

φλέβα στον αριστερό κρόταφο εκτοξεύεται

μίνι εγκεφαλικό]

 

 

 

 

ΠΟΙΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΞΕΧΑΣΕ ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΡΕΚ;