Όλα μ’ ανάποδα.
Όλα στον αέρα κι ανοιχτά. Κι όλα πετάνε γύρω γύρω γύρω γύρω. Για μερικούς κύκλους, αν και –ας μην γελιόμαστε- τα τρίγωνα είναι ωραιότερα. Μη σου πω για τα πολύγωνα. Τα πολύγωνα γαμάνε κώλους φίλε. Γενικώς οι γωνιές είναι ανυπέρβλητες. Πας και χτυπάς με τα καπούλια σε εσωτερικές, εξωτερικές γωνίες, αμβλείες και οξείες –οι ορθές είναι για τον μπούτσο, οι ορθές είναι για τα κουτιά και τα τσιμέντα, οι ορθές είναι παντού τι να τις κάνεις;- και νιώθεις αυτόν τον πόνο τον υπεργαμάτο και πας και βαράς ξανά για να νιώσεις να τρέχει στα κύτταρά σου λίγη ακόμη καύλα. Ηθελημένα. Ζωντανά. Με φόρα. Με δύναμη. Οι κύκλοι δεν είναι ωραίοι. Οι κύκλοι είναι η αρχή των πηνίων. Και τα πηνία είναι μια αντανάκλασή μας. Ζούμε ως πηνία, γυρνάμε κυκλικά επαναλαμβάνουμε τις ίδιες πράξεις μέσα στον χρόνο, επαναλαμβάνουμε τις ίδιες κινήσεις σαν μαριονέτες που έχουν περιορισμένη κινητικότητα, επαναλαμβανόμαστε χωρίς να παρεκκλίνουμε όσο κι αν περνάει ο καιρός. Ασφάλεια λέγεται. Προβλεψιμότητα λέγεται. Όπως και να λέγεται σκατά θα συνεχίσει να είναι. Ώσπου τυχαία θα σκάσει εκείνη η γωνιά που θα σε τρυπήσει ανάμεσα σε δυο πλευρά φτάνοντας σπλήνα, ή εκείνη η άλλη που θα ‘ρθει να σου ξύσει τα κωλομέρια, ή αυτή που θα διακορεύσει το κρανίο σου ανοίγοντάς σου το στόμα|καρφώνοντάς σου το μάτι στον ινιακό λοβό σου –εκεί που του πρέπει. Όλο αυτό σε μια στιγμή. Σ’ εκείνη την στιγμή που θα πρέπει ν’ αποφασίσεις αν θες πορεία πηνίου ή πορεία ακαθόριστη αγκαθωτή.
Όλα με τα μπούνια.
Διακόσες 67 Καρφίτσες 