Είναι λέει μια μικρή πόλη κάπου στην μέση του κόσμου, δίπλα σε μια πόλη δεκάδων εκατομμυρίων. Φτιάξε εικόνα: αυτή η μικρή πόλη –λέει- αποτελείται από χιλιάδες πανομοιότυπα οικήματα τοποθετημένα σε στήλες/γραμμές σε ίσες αποστάσεις το ένα από το άλλο. Κι όλα αυτά τα σπίτια καταλήγουν να σχηματίζουν το μεγαλύτερο τετράγωνο του κόσμου φτιαγμένο από τούβλα και μπετά. Ανά σειρές, μού είπαν, έχουν και διαφορετικά χρώματα, απ’ αυτά τα νεκρά θαμμένα καφέ και σομόν και εμετί, σαν το σάβανο του οπτικού φάσματος. Αυτή η πόλη, που λες, είναι γνωστή ως πόλη-φάντασμα. Δεν υπάρχει ως πραγματική πόλη όπως την ξέρουμε εγώ κι εσύ. Δώσε βάση, αυτά τα σπίτια είναι προς ενοικίαση, όχι όμως τύπου βρήκα το σπίτι μου κι αράζω και το κάνω και δικό μου. Είναι τύπου για ένα μήνα, δυο, έξι, για εργάτες που σκάνε μύτη στο άκυρο. Ή για τύπους που σκάνε να δουλέψουν στο κοντινό μεγαθήριο και δεν έχουν πάρει γραμμή ότι οι αποστάσεις είναι τεράστιες, οπότε καταλήγουν μετά από λίγες βδομάδες να την κάνουν γιατί δεν την παλεύουν στην μέση του πουθενά. Εκεί, λοιπόν, την μέρα δεν βλέπεις κανέναν. Απ’ όταν ξημερώσει μέχρι να πέσει ο ήλιος οι δρόμοι είναι άδειοι, και τα τεράστια λυόμενα σπιρτόκουτα είναι όλα άδεια. Περπατάς σε δρόμους με τους ίδιους κήπους, τους ίδιους τοίχους, τα ίδια αλουμίνια ακόμη-ακόμη και τις ίδιες κουρτίνες και το μόνο που αλλάζει ανά εκατοπενήντα μέτρα είναι το χρώμα. Σκέψου αίσθηση φίλε μου, είναι σαν αυτά τα γκιφάκια που δεν σταματάνε ποτέ, που βλέπεις τον δρόμο να πηγαίνει και να πηγαίνει και να πηγαίνει και να μην σταματάει ποτέ. Με τον ήλιο να σου δέρνει το κεφάλι και να νιώθεις ότι τρως την χειρότερη μαστούρα που έχεις φάει ποτέ κι εσύ να προχωωωράαααααας… Μέχρι να βραδιάσει και ο κόσμος να γυρίσει σπίτι. Για να δει τηλεόραση και να κοιμηθεί. Να κοιτάς από ψηλά όλους αυτούς τους τύπους με τους αριθμούς γραμμένους στο μέτωπό τους να μπαίνουν στα σπίτια τους λες κι είναι μυρμήγκια που χώνονται στις τρύπες τους με το φαΐ στην πλάτη. Γρήγορα. Ο ένας πίσω από τον άλλον. Και κάθε μέρα το ίδιο. Οι ίδιες αποστάσεις, οι ίδιες πορείες χωρίς παρεκκλίσεις, η ίδιες κινήσεις, το ίδιο ωράριο. Τα όλα σου ίδια. Αυτές είναι πόλεις-φαντάσματα φίλε μου, όχι τα ερείπια και τα εγκαταλελειμμένα κωλοχώρια. Πόλεις φαντάσματα στην μέση του χώρου κι εσύ να περιπλανιέσαι αέναα ανάμεσα σε πανομοιότυπα κτήρια.
Διακόσες 67 Καρφίτσες 