καρφίτσα #19

Άσε με να σου πω μια ιστορία για τα σώματά μας. Τα σώματά μας είναι φορείς χαρακτήρα και έκφρασης. Το τσίζι «όλα μπορούμε να τα πούμε με μια ματιά» -μ’ αρέσει ή όχι- μερικές φορές ισχύει και δεν είναι απαραίτητο να σημαίνει κάτι σημαντικό για τον βαθμό σύνδεσης δυο ή περισσοτέρων ανθρώπων –απλώς συμβαίνει ή/και μαθαίνεται. Και ας μην γελιόμαστε, όταν οι λέξεις δεν είναι αρκετές [ή ακόμη καλύτερα όταν περισσεύουν] τα σώματα μπορούν να τα πουν καλύτερα. Ποτέ δεν θα καταλάβουμε τι κάνει το σώμα μας αν δεν σταματήσουμε για να το δούμε σε σλόου μόσιον. Ποτέ δεν θα καταλάβουμε το πώς είμαστε αν δεν μας δούμε να κουνιόμαστε να μορφάζουμε να εξηγούμε. Το ωραίο με το να μαθαίνεις μια καινούρια γλώσσα και να την χρησιμοποιείς καθημερινά με ντόπιους είναι ότι βλέπεις τις δυνατότητες που κρύβεις εσύ ο ίδιος, την ανάγκη του να προσαρμοστείς. Το γαμάτο του να μαθαίνεις μια καινούρια γλώσσα στην χώρα που ομιλείται είναι ότι μαθαίνεις τη γλώσσα του δρόμου. Το γαμηστερό|καυλερό|υπερκαιψιμέικο του να περνάς αυτήν την διαδικασία είναι ότι μπαίνεις όλο και πιο βαθειά στην ουσία του κόσμου που ζεις, βρίσκεις κοινωνικά σχήματα, ανακαλύπτεις διαπροσωπικές δυναμικές, ομοιότητες με αυτό που ξέρεις, διαφορές με όλα αυτά που είχες. Κι όταν οι λέξεις σου τελειώνουν, επειδή δεν γίνεται να μεταφραστούν όλα τα μπινελίκια ή η αργκό, τότε είναι που καταλαβαίνεις την δύναμη και τον πολυμορφισμό των σωμάτων. Αρχίζουν και λαδώνουν οι αρθρώσεις οι μύες σου συσπώνται ελαφρώς και τα άνω άκρα σου παίρνουν μπρος, το δέρμα στο κεφάλι σου τσιτώνει και τα μάτια σου ανοίγουν, το πρόσωπό σου υπερβάλει και παραμορφώνεται και όλο σου το σώμα αλλάζει στάση, το κάθε σου κύτταρο στροφάρει. Για να βγάλεις από μέσα σου την ένταση. Για να θρέψεις την γαμημένη ανάγκη της επικοινωνίας.

σκέψου τώρα ανάποδα. τις στιγμές εκείνες

μαζί με εκείνους

που δεν έχεις την ανάγκη

 να βγάλεις λεξούλες από την τρύπα σου.

για να επικοινωνήσεις.