Έλα να παίξουμε στις εξοχές, γιατί το Πάσχα πέρασε και πού καιρός για να μικρύνουμε πάλι…
Οι άνθρωποι που πετρώσαν έγιναν μάρτυρες και φορείς γνώσης και φόβου. Μας κοιτάνε μετέωροι με την σοφία της εμπειρίας. Εμείς τους σπάσαμε σε κομμάτια σε μια ένδειξη σεβασμού στο είδος μας.
Θα κρατηθώ στην ζωή όπου κι αν με ρίξεις. Πολεμιστής είμαι. Φώναξε αργοπεθαίνοντας.
Σκάυ ιζ δε λίμιτ
Σ’ αυτήν την γη τα λάθος πατήματα θα τσούζουν.
Ο χρόνος είναι εύκαμπτος σαν πλαστελίνη. Το βίωμα ρίαλ τάιμ είναι προσωπική υπόθεση. Περνώντας στιγμές ξεκούρασης του δεκάξι βιώνοντάς τες σαν να ‘ταν ενενηνταπέντε, λες και ήμουν ξυπόλητη στο χωριό.
Το κατούρημα στις δημόσιες υπηρεσίες είναι πάντα πιο απολαυστικό.
Δώστε ζωή στον θάνατό μας.
Μια χοντρή οροσειρά.
Εγώ ήμουν μεταλλορύχος._
Παναγίτσα της Γουαδαλούπε κάνε το θαύμα σου να μείνουμε ιθαγενείς.
Μάτζικ μπολ φορ ε μάτζικ μπας.
Θα φέρουμε την βροχή. Πώς; Θα κλείσουμε τα σπόρια από τα χειρότερα χόρτα μας σε ξύλο και θα την κοροϊδέψουμε. Ήρθε, είδες;
Μάθαμε να κρυφοκοιτάζουμε μέσα από κλειστά παράθυρα μπας και καταφέρουμε να ‘ρθούμε πιο κοντά μόνο με την όραση.
Διακόσες 67 Καρφίτσες 