καρφίτσα #29

Ζούμε σε άλλους πλανήτες. Καθείς κι ο μπαγλαμάς του. Όλοι έχουμε τα προβλήματά μας, την μίζερη καθημερινότητά μας, την κίνηση που τρώμε στην μάπα ή τον παπάρα που θα μας σκουντήσει και θα πέσει το τσιγάρο που κάναμε τράκα από τον χι ψι βλάκα γνωστό που του μιλάμε υποχρεωτικά [επειδή έτσι είναι η ζωή και κάποιες σκέσεις τις κρατάς για το κοινωνικώς αποδεκτό] και τα νοίκια που τρέχουν και τους απλήρωτους λογαριασμούς και την σκατοψυχιά που μας περικλύει από τους καθωσπρέπει, την επιβολή πάνω μας στο σώμα μας στον νου μας στον χρόνο μας [γύρω γύρω όλοι] στο είναι μας. Βία. Όλα βία, φυσική ή όχι. Έχει σημασία ναι ή όχι; έχει; έχει.

Ελάτε να σκοτωθούμε ή να δούμε να σκοτώνουνε ή να σκοτώνονται. Εδώ; Μπα. Εκεί μακριά που συμβαίνει γιατί συμβαίνει και γιατί το ξέρουμε και γιατί το αποδεχόμαστε ως κάτι δεδομένο. Για εκεί και για τότε. Γιατί το περιμένουμε και ξέρουμε ότι θα συμβεί. Σε εκείνον τον χώρο. Στον εδώ χώρο όχι.

Ο υποτιμημένος χώρος. Αυτός που θα είναι για πάντα στο φτύσιμο γιατί έχει γίνει δεύτερο πετσί μας και έπεσε στην κατηγορία μπασκλασαρία. Οι τοίχοι που μισούμε και οι δρόμοι με τις λακούβες. Τα παράθυρα με τα κάγκελα και τα τεράστια κτήρια. Η μπόχα από τα σκουπίδια των γειτόνων. Ή μια πλατεία που πέρναγες τις κοπάνες μικρός με την παρέα ή λοφάκια και πεζόδρομοι αλητεία και γωνιές που πέτυχες εκείνες τις ταλαιπωρημένες φάτσες κι έπιασες ψιλοκουβέντα μέχρι να περάσει η ώρα να έρθει το λεωφορείο. Δεν έχει σημασία. Ο χώρος είναι πάντα εδώ, δεν δίνει το εξτραδάκι του, τον έχουμε σου λέω του γαμάμε άμα θέλουμε. Και δεν του γαμάμε ποτέ. Μας γαμάει αυτός. Μας περικυκλώνει και μας καταπίνει μέσα στην μικρή ζωούλα μας. Και μένουμε εκεί στην ίδια εξελισσόμενη πραγματικότητα. Και το εκεί μένει στο εκεί. Και το πιο πέρα στο πιο πέρα και πάει λέγοντας. Και ο καθείς του εκεί και του εδώ και του πάνω και του κάτω μένει στον δικό του πλανήτη και στην φασάρα του. Και όλοι να κυνηγάμε τον ίδιο πολύτιμο χρόνο. Να φτάσουμε, να προλάβουμε, να ξεπεράσουμε τα όρια και να ζήσουμε τα περισσότερα των περισσοτέρων που θα ζήσει κανείς. Οι μαϊμούδες που τρέχουν να πιάσουν την μπανάνα στην βιντεοπροβολή. Αυτό είμαστε.

Ίσως δεν έχουμε καταλάβει ακόμη ότι δεν είμαστε φτιαγμένοι για να περνάμε τις ζωές μας τρέχοντας πίσω από τον χρόνο. Τα μέλη μας, εξάλλου, μας το δείχνουν όσο φορτώνουμε χρονάκια. Πήραμε λάθος την στροφή και μάλλον καλύτερα θα ‘ταν να πάμε από την παράκαμψη που βγάζει στον χώρο, να κάνουμε καμιά βολτίτσα στους άλλους πλανήτες, μπας και καταφέρουμε να πιάσουμε το νόημα σύντομα. Συνολικά.