Αυτό που δεν σε καλύπτει. Αυτό που σε αφήνει μισό. Και νιώθεις λίγο εδώ λίγο εκεί λίγο αλλού. Ξέρεις, ότι δεν μπορείς να βρεις τον χώρο σου, ότι θες λίγο παραπάνω. Ή λίγο διαφορετικό. Γιατί ξέρεις ότι το καλύτερο ποτέ δεν θα είναι ΤΟ καλύτερο και πάντα θα θες κι άλλο και ποτέ δεν θα το βρίσκεις, οπότε καταλήγεις να θες το διαφορετικό. Κι αυτό καταλήγει μια ντόπα. Το δοκιμάζεις μία και σ’ αρέσει, αλλά πάντα κάτι σε χαλάει. Οπότε γυρίζεις. Επιστρέφεις στην βάση. Για λίγο πάντα. Καθαρά και μόνο επειδή η βάση είναι το γνωστό και το ξέρεις αρκετά και το βαριέσαι γρήγορα. Και ξαφνικά δεν την παλεύεις και θέλεις πάλι κι άλλο. Ένας κύκλος φυγής κι επιστροφής, σαν να ‘σαι φωτόνιο που αλλάζει ενεργειακή στιβάδα.
Για πόσο;
Αλλά η ντόπα αυτή που νιώθω κάθε φορά που φεύγω, κάθε φορά που βρίσκω τον εαυτό μου να αλλάζει μέσα στο καινούριο το διαφορετικό το ξένο το ίδιο το υγρό, εκείνη η ανάσα που παίρνω και νομίζω ότι αν είχα καθρέφτη μπροστά μου θα έβλεπα τις κόρες των ματιών μου να διαστέλλονται, όλο αυτό το ‘χω ανάγκη. Και δεν ξέρω γιατί. Και όλο αυτό το πόσο και το γιατί το νιώθω σαν φαγούρα στον εγκέφαλό μου.
Κι αρχίζω να πιάνω όλες τις πιθανές μεταβλητές που επηρεάζουν όλα αυτά μελετώντας όλες τις μνήμες που έχω στο κεφάλι μου ψάχνοντας μια πιθανή εξήγηση για το γιατί –επειδή το πόσο ποτέ δεν γίνεται να το ξέρω- και ποτέ δεν καταλήγω πουθενά. Κι ο λόγος που το κάνω είναι γιατί αυτό ξέρω να κάνω καλά: να σπάω τα πάντα σε κομματάκια και να αναλύω πραγματιστικά για να βρίσκω απαντήσεις στις πολλές μου απορίες. Και απλώς απογοητεύομαι που δεν βρίσκω απάντηση και καταλήγω να παρηγορώ τον εαυτό μου λέγοντας πως το θινγκ μου είναι να φεύγω. Πώς άλλοι γουστάρουν να παίζουν μουσική ή να ζωγραφίζουν; Έτσι κι εγώ γουστάρω να φεύγω.
Αυτά τα ολίγα, για το αρχείο.
Διακόσες 67 Καρφίτσες 